Kiła kapusty

Metoda agrotechniczna jest najważniejszym sposobem zapobiegania pojawieniu się choroby oraz ograniczaniu skutków jej wystąpienia. Poszczególne jej elementy należy stosować kompleksowo, czyli im więcej czynników można uwzględnić, tym lepszy jest tego efekt.

Najważniejsze elementy metody agrotechnicznej:

Czynności wpływające na zmniejszenie poziomu inokulum (ilość zarodników przetrwalnikowych) w glebie

• Odpowiednio długa przerwa w uprawie rzepaku i innych roślin kapustowatych na tym samym polu (minimum 4 lata).
• Na glebach zainfekowanych wstrzymanie się z uprawą rzepaku i innych kapustowatych przez dłuższy okres, np. 7-9 lat.
• Po zbiorze rzepaku dokładne przyoranie resztek pożniwnych i niszczenie samosiewów.
• W międzyplonach ścierniskowych, na polach gdzie występuje kiła kapusty,  nie uprawianie gorczycy, rzepiku i innych roślin kapustowatych.
• Niszczenie chwastów z rodziny kapustowatych w uprawach następczych we wszystkich latach nie tylko na polu, ale także na miedzach i nieużytkach, znajdujących się w bliskim sąsiedztwie pól.
• Na polach, na których wystąpiła kiła kapusty uprawianie roślin niebędących żywicielami sprawcy choroby np. zbóż, ziemniaków, kukurydzy, buraków, facelii.
• Badanie gleby na obecność zarodników kiły kapusty przed planowaną uprawą roślin kapustowatych.

Poprawa warunków wzrostu roślin i ograniczanie ryzyka infekcji:

• Zapewnienie odpowiedniej struktury gleby i uregulowanie stosunków wodnych w glebie. Zapobieganie jej zaskorupianiu, utwardzaniu, zbrylaniu  i zalewaniu wodą.
• Utrzymanie odpowiedniego pH (6,5 – 7,2). Zalecane jest wapnowanie, ale dopiero przed kolejnym siewem rzepaku (nawozy wapniowo–tlenkowe, wapniowo-węglanowe, wapniowo-azotowe np. cyjanamid wapnia). Wapnowanie podczas przerwy w uprawie rzepaku nie niszczy zarodników, a tylko hamuje ich kiełkowanie.
• W przypadku wapnowania uzupełnienie nawożenia o związki boru oraz azot, magnez, molibden, mangan, cynk.
• Odpowiednie nawożenie, które zapewnieni roślinom dostęp właściwej ilości składników pokarmowych niezbędnych do ich regeneracji i rozwoju.
• Optymalny lub nieco opóźniony termin siewu dla danego rejonu. Nie przyspieszanie terminu siewu z uwagi na wyższe temperatury gleby i powietrza w pierwszym okresie siewów, które sprzyjają rozwojowi choroby.

Czynności ograniczające rozprzestrzenianie się choroby:

• Na polach wolnych od choroby nie używać sprzętu, który wcześniej mógł być używany w rejonach, gdzie występuje kiła kapusty.
• Na polach o wyższym ryzyku wystąpienia kiły kapusty zminimalizować zabiegi uprawowe   i wykonywać je w ostatniej kolejności.
• Czynności sanitarne – czyszczenie maszyn, narzędzi, kół, obuwia itp. W pierwszym etapie należy bardzo dokładnie, przy użyciu np. szczotki, oczyścić sprzęt używany na polach, gdzie występuje kiła kapusty z cząstek gleby i resztek roślin. Następnie dokładnie go umyć, korzystając z myjek wysokociśnieniowych, a następnie zdezynfekować przy użyciu dostępnych środków zawierających np. podchloryn sodu. Resztki gleby i roślin pozostałe po tych czynnościach powinny zostać zniszczone.  
• Częsta i dokładna lustracja pól (kontrola zdrowości korzeni), szczególnie w rejonach potencjalnie zagrożonych z ewidencją miejsc, gdzie występuje choroba.
• Sprawne działające systemy melioracyjne zapobiegające zalewaniu pól.

Wieloletnie obserwacje potwierdzają, że zanieczyszczony przez zarodniki przetrwalnikowe sprzęt rolniczy jest dominującym sposobem rozprzestrzeniania się choroby. Dlatego każde przeniesienie gleby z zainfekowanego pola powinny być postrzegane jako zagrożenie.